Cem Adrian '' EMİR '' albümü

TANRININ ELLERİ
Rüzgâr eserken,
Yapraklar dökülür,
O berrak yüzünden bir damla süzülür,
Bu ayrılık..

Kalbindeki en büyük yaradır artık..
Ve güneş batarken, çocuklar uyurken,
Başucunda bekleyen yorgun bir melektir..
Ve her gece sabret diye saçlarımda dolaşan Tanrı’nın elleridir.

Ne büyük, ne derin, ne siyah, ne keskin,
Hep ayrılık gibi o kırılgan gözlerin,
Unutma..
Unutma..
Dikecek yırtılan geceyi sabaha..

Ne büyük, ne beyaz, ne eşsiz, ne duru,
Hep sarılıp sarıyor üşüyen ruhumu,
Bırakma!
Bırakma elimi düşerim karanlığa.

EMİR

Tüm sözler seninse sessizlik benim.
İçimde açan bu siyah şey senin,
Yüzümden, elimden, kalbimden damlayan,
Yerlere saçılan bu renkler senin,

Elinden tutar hep götürür seni,
Kapılar kapatır bırakır beni,
Geride derinde gecenin içinde,
Seni izleyen o gölge hep benim..

Uzaklar seninse, tüm yollar benimdir,
Gördüğüm yüzünse sevmek bana emirdir,
Sana uzanan sadece ellerimdir,
Hissetmelisin!

Kalbim en sağlam, en yıkılmaz kalemdir,
Yıldızlar seninse, karanlık benimdir,
Sözlerim en dokunulmaz mabedimdir,
Gitmemelisin..

Hoşçakal deme…
Kal..

Uzaklar seninse, tüm yollar benimdir,
Gördüğüm yüzünse sevmektir emir,
Sana uzanan sadece ellerimdir,
Hissetmelisin!

Kalbim en sağlam, en yıkılmaz kalemdir,
Yıldızlar seninse, karanlık benimdir,
Sakın vazgeçme.. Sakın vazgeçme..
Gitmemelisin..

Hoşçakal deme…
Kal..

BİR MELEK ÖLÜRKEN

Sustu içindeki..
Yorgun yüzündeki..
Düştü elindeki…
Öldü bir melekti.

Sen sen sen giderken..
Kalbim burda kalırken..
Ellerim sessiz soğuk ve suskun öyle dururken..
Yalnızlık gittiğin yoldan bana geri gelirken,
Gözlerinden yaş yerine sessiz harfler damlarken,

Sen sen sen giderken..
Ben ben ben kalırken..
Ayak seslerinle bütün camlar pencereler inerken..
Bir veda saçlarımdan tutup beni yerlerde sürüklerken…
Yüzümde ne acı ne keder sana son kez bakarken…

Sen sen sen giderken..
Bir kalp burda kalırken..
Bir şehri bir tekmeyle benim üstüme yıkarken..
Bir dua dudaklarımdan düşüp paramparça olurken..
Sen sen sen giderken..
Ben ben ben kalırken..

Sustu içindeki..
Yorgun yüzündeki..
Düştü elindeki..
Öldü bir melekti.

Yağmur gecenin karanlığını gökten söküp atarken,
Rüzgâr vurup bulutlarına beyaz şimşekler çakarken,
Uykusundan uyanmış çocuklar korkmuşlar ağlarlarken…
İçlerinden biri neden! “tanrı çok mu üzgün ki !” derken,
Göç yollarında kuşlar kaybolmuş ölürlerken,
Bir deniz kıyısında bir adam hâlâ onu sayıklarken,
Gökyüzüne açılmış eller birer birer kapanırken,

Sen sen sen giderken..
Bir meleği öldürürken.!